Ο Westley. Χωρίς συνταγή.

Σας έχω ήδη μιλήσει για το κουτάβι μας. Καιρός να σας συστήσω! Αυτός ο όμορφος κύριος είναι ο Westley Theodore. Έχει δυο ονόματα διότι είναι λόρδος. Γελάτε ε;

Είναι τώρα τρείς εβδομάδες που ήρθε στο καινούργιο του σπίτι ο Westley. Γνωριστήκαμε στις αρχές Ιουνίου, αλλά έπρεπε να περάσει τον απαιτούμενο χρόνο με τη μαμά του οπότε τον περιμέναμε με αγωνία. Ξέρετε αυτό που λένε ότι ένα παιδί σου αλλάζει τη ζωή; Ε, το ίδιο συμβαίνει και με ένα κουτάβι. Θα τολμήσω να πω πως το κουτάβι είναι και πιο δύσκολο από το μωρό. Θα το συγκρίνω με ένα μωρό που δεν φοράει πάνα, τρέχει πιο γρήγορα από τους γονείς του και έχει κοφτερά δόντια που μασάνε τα μάρμαρα, τα κουφώματα, τον καναπέ, τα πόδια του τραπεζιού, τα πόδια της μαμάς του και ό,τι άλλο βρεθεί στο δρόμο του.

Εμείς είχαμε την τύχη να πάρουμε ένα κουτάβι που έμαθε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τα βασικά. Και σε αυτό έχει παίξει ρόλο φυσικά το ότι έζησε τους πρώτους δυόμιση μήνες με τη μαμά του, η οποία τον έμαθε πολλά. Επίσης παίζει ρόλο το ότι είναι το πιο έξυπνο κουτάβι όλου του κόσμου. Και το πιο όμορφο. Όλου του κόσμου.

Αυτός λοιπόν είναι ο αγαπημένος μου Westley. Που για χάρη του βάλαμε μέσα στο κατακαλόκαιρο μοκέτες για να μη γλιστράει τώρα που αναπτύσσεται το μυοσκελετικό του σύστημα. Που θέλει να με βλέπει πάντα, έστω με τη γωνία του ματιού του, που ονειρεύεται βγάζοντας τους πιο γλυκούς ήχους και κουνώντας το ένα ποδαράκι (είναι σε λιβάδι και τρέχει μάλλον), που όταν ξυπνάω τον βρίσκω καθιστό να με κοιτάει στα μάτια – όχι επειδή με αγαπάει… επειδή κατουριέται, αλλά δε πειράζει, εγώ λιώνω.

Σας αφήνω γιατί σε λίγο θα πάμε βόλτα στην παραλία.
Μη μου τον ματιάσετε ε;