Πατάτες Dauphinoise (Ντοφινουά). Γιορτινές και Υπέροχες

Ένα εκπληκτικό πιάτο, οι πατάτες dauphinoise (ντοφινουά) είναι ό,τι πρέπει για το γιορτινό τραπέζι. Σιγομαγειρεμένες σε γάλα και κρέμα, έχουν σοφιστικέ, φίνα γεύση με άρωμα δεντρολίβανου και σπιρτάδα γλυκιάς γραβιέρας.

Προσμονή. Προσδοκία. Ελπιδοφόρα αναμονή. Όπως και να την πούμε, είναι αυτή η γλυκιά αίσθηση της ανυπομονησίας, της λαχτάρας που έχουμε περιμένοντας κάτι που θέλουμε πολύ να έρθει. Και το θέλουμε να έρθει γρήγορα. Ακόμα κι αν ξέρουμε πως στην ουσία, η ίδια η αναμονή είναι αυτή που του δίνει όλη την αξία.

Τι είναι αυτό που αξίζει κανείς να περιμένει; Τι είναι αυτό που όσο περισσότερο χρόνο χρειαστεί, τόσο καλύτερο είναι όταν φτάσει; Μπορεί να είναι πολλά πράγματα, από το πιο περίπλοκο που σου αλλάζει τη ζωή, όπως η γέννηση ενός παιδιού, μέχρι το πιο απλό, όπως το να περιμένεις να μαγειρευτεί το αγαπημένο σου φαγητό. Ή το να κάνεις υπομονή μέχρι να ωριμάσει μια καλή γραβιέρα, ή ένα καλό κρασί.

Οι γιορτές των Χριστουγέννων έχουν από μόνες τους έντονη την αίσθηση της προσμονής. Για όλους, μα πολύ περισσότερο για τα παιδιά. Θυμάμαι πώς ανυπομονούσαμε με τον αδερφό μου να έρθει η μέρα που θα ανοίξουμε τα δώρα μας. Δώρα που εμφανίζονταν «ως δια μαγείας» κάτω από το δέντρο, το πρωί της 25ης Δεκεμβρίου. Τις χρονιές που κάναμε γιορτές στην Αγγλία η ανυπομονησία μας τριπλασιαζόταν, αφού είχαμε να περιμένουμε ταξίδια με αεροπλάνο, επισκέψεις σε αγαπημένα οικογενειακά πρόσωπα, περισσότερα δώρα, ιδιαίτερες λιχουδιές που δεν υπήρχαν στην καθημερινότητά μας και άλλα πολλά. Οι γιορτές είχαν άλλο χρώμα, άλλη μυρωδιά, άλλη αίσθηση. Και η αναμονή μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ανεβαίναμε στο αεροπλάνο ήταν σχεδόν αβάσταχτη!

Η ημέρα των Χριστουγέννων ήταν η πιο μαγική μέρα του χρόνου. Το πρωί έπρεπε να κάνουμε υπομονή μέχρι να έρθει η ώρα που καθόμασταν όλοι μαζί, και ένας ένας με τη σειρά ανοίγαμε από ένα δώρο. Η διαδικασία ήταν σχεδόν τελετουργική, και τα παιδικά μας προσωπάκια αναψοκοκκίνιζαν από την προσμονή. Μετά το άνοιγμα των δώρων σειρά είχε η αναμονή για το Χριστουγεννιάτικο γεύμα που γινόταν πάντα μεσημέρι. Η Mrs D. από το προηγούμενο βράδυ ξεκίναγε τις ετοιμασίες. Το πρωί, εκτός από την ώρα των δώρων, πέρναγε όλο της τον χρόνο φροντίζοντας τη γαλοπούλα, τις φουρνιστές πατάτες, τα λαχανάκια Βρυξελλών, τη σάλτσα κράνμπερι, την πολυαγαπημένη μου λευκή σάλτσα και όλα τα υπόλοιπα καλούδια που έβγαιναν από την ζεστή και ευωδιαστή κουζίνα της. Η ερώτηση «πότε θα φάμε» γινόταν επανειλημμένα και γι’αυτό υπήρχε πάντα το μπολ με τα μανταρίνια στη μέση της τραπεζαρίας. Τα μανταρίνια για μένα είναι πια συνώνυμα με την υπομονή! Και όταν ερχόταν η στιγμή που ακούγαμε το «έτοιμο!», τρέχαμε να πάρουμε τις θέσεις μας και να σκάσουμε το «κράκερ» των Χριστουγέννων που έκρυβε για τον καθένα ένα χάρτινο καπελάκι, ένα μικρό μπιχλιμπίδι και ένα κρύο ανέκδοτο που διαβάζαμε και σκάγαμε στα γέλια. Η μαμά κουρασμένη αλλά χαρούμενη έκοβε τη γαλοπούλα και ξεκίναγε το φαγοπότι. Το γεύμα των Χριστουγέννων ήταν πάντα το καλύτερο όλης της χρονιάς. Πάντα συγκεκριμένο, πάντα παραδοσιακό, πάντα οικείο, κι έτσι πάντα το περιμέναμε – και το περιμένουμε ακόμα! – με τη μεγαλύτερη αγωνία. Μια αγωνία που αξίζει την κάθε της στιγμή.

Εγώ λοιπόν θα μοιραστώ μαζί σας ένα πιάτο που κάλλιστα θα μπορούσε να πάρει θέση σε γιορτινό τραπέζι. Πατάτες dauphinoise (ντοφινουά). Ένα πιάτο που θέλει τον χρόνο του. Θέλει την υπομονή του. Θέλει την προσοχή και τη φροντίδα του. Δεν είναι δύσκολο, απλά θέλει να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία σε κάθε του στάδιο. Να μη βιαστούμε. Να βάλουμε μέσα όλη την αγάπη μας γι’ αυτό που κάνουμε, αλλά και γι’αυτούς που θα το απολαύσουν. Θα κάνουν υπομονή, θα το δοκιμάσουν, και να είστε σίγουροι πως θα πουν ότι αξίζει.