Παγωμένο Τσάι – Το Αληθινό

Εδώ και χρόνια έχω μια μεγάλη απορία. Γιατί ποτέ κανένα καφέ δεν σερβίρει κανονικό, αληθινό παγωμένο τσάι; Είναι τόσο μα τόσο εύκολο στην προετοιμασία, πολύ πιο οικονομικό, και ελεγχόμενο στη γλυκύτητά του (για να μην πω στις θερμίδες του). Δοκιμάστε να φτιάξετε μια κανάτα, κρατήστε τη στο ψυγείο, και έχετε έτοιμο το πιο ξεδιψαστικό ρόφημα.

Για να μη παρεξηγούμαστε, δεν έχω τίποτα με το έτοιμο παγωμένο τσαγάκι. Παλιότερα ήταν το πρώτο που επέλεγα στο περίπτερο όταν ήθελα αναψυκτικό. Τα τελευταία χρόνια όμως, που έχω μειώσει κάπως τη ζάχαρη στα ροφήματα, η γεύση του έτοιμου iced tea μου πέφτει πολύ γλυκιά. Η απορία μου αφορά περισσότερο στις καφετέριες, οι οποίες θα μπορούσαν να προσθέσουν στους καταλόγους τους μια πληθώρα γεύσεων και ποικιλιών τσαγιού, δίνοντας στους πελάτες περισσότερες επιλογές και εξοικονομώντας κέρδη, μιας και δεν συγκρίνεται το κόστος παρασκευής του αληθινού με το κόστος του έτοιμου. Τελοσπάντων, ας μη μπλέκομαι σε θέματα μαγαζιών εστίασης! Μπορώ όμως να σας δώσω κάποιες ιδέες για μια οικονομική, εύκολη και γρήγορη λύση όταν θέλετε να πιείτε στο σπίτι κάτι δροσιστικό και πολύ υγιεινό. Ρυθμίζοντας την προσθήκη ζάχαρης, ή αντικαθιστώντας τη με ζαχαρίνη, έχετε και το απόλυτο διαιτητικό αναψυκτικό.

Για κάποιον περίεργο λόγο, ενώ στα ζεστά ροφήματα έχω καταργήσει εντελώς τα γλυκαντικά, στα κρύα δεν μπορώ να συνηθίσω την παντελή έλλειψη ζάχαρης. Ο καπουτσίνο φρέντο για παράδειγμα δεν κατεβαίνει αν δεν είναι μέτριος. Δεν ξέρω ποιά είναι η διαφορά, αλλά ισχύει και στο τσάι με μοναδική εξαίρεση το πράσινο. Το μαύρο ή το λευκό τσάι, όταν είναι παγωμένο θέλει για μένα οπωσδήποτε λιγάκι ζαχαρίτσα για να πίνεται ευχάριστα (ή ζαχαρίνη αν είμαι σε «τέτοια φάση»). Η ποσότητα όμως είναι ελάχιστη για ολόκληρη την κανάτα, οπότε δεν γίνεται πετιμέζι, απλά παίρνει μια πιο απολαυστική διάσταση ως αναψυκτικό.

Στο σπιτικό iced tea υπάρχει επίσης απίστευτος χώρος για πειραματισμούς, με προσθήκη εσπεριδοειδών, μυρωδικών, φρούτων, ή οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε.

Οι τρόποι προετοιμασίας του παγωμένου τσαγιού είναι δυο. Είτε με καυτό νερό, είτε με νερό σε θερμοκρασία βρύσης. Οι απόψεις είναι πολλές και διάφορες για το τι είναι καλύτερο. Εγώ θα έλεγα να κάνετε ό,τι σας βολεύει, προσωπικά δεν διακρίνω διαφορά στη γεύση. Εκτός από την περίπτωση που χρησιμοποιούμε ζάχαρη, όπου η λογική μας λέει να προσθέσουμε καυτό νερό για να διαλυθεί καλά. Εμένα με βολεύει και γενικότερα το καυτό νερό, γιατί θέλει πολύ λιγότερο χρόνο να πάρει τη γεύση που πρέπει. Το κρύο νερό θέλει γύρω στα είκοσι λεπτά, που για μένα αυτό σημαίνει «ας κάνω κάτι άλλο όσο περιμένω… (και δυο ώρες μετά)… αμάν το τσάι!». Επειδή μου αρέσει ελαφρύ στη γεύση αυτός ο τρόπος καταλαβαίνετε πως δεν μου ταιριάζει.

Στα βήματα περιγράφω και τις δυο μεθόδους. Πειραματιστείτε, ξεκινώντας ίσως με ένα ελαφρύ μαύρο τσάι με λίγη ζαχαρίτσα, και με βάση το αποτέλεσμα κάντε τις αλλαγές που νομίζετε. Α επίσης, το γάλα δεν έχει καμιά δουλειά στο παγωμένο τσάι! Εκτός αν εσείς πάτε τους πειραματισμούς σε άλλο επίπεδο.