Μπριάμ το Καλοκαιρινό – Και Έτσι και Αλλιώς

«Γεύσεις και Αρώματα Ελληνικού Καλοκαιριού» Και τι πιο καλοκαιρινό από το μπριάμ; Η συμμετοχή μου στη δράση της WWF Ελλάς ήταν με ένα κλασικό μας πιάτο. Ένα φαγητό που αρέσει σε όλους, με δυο απλές παραλλαγές σε περίπτωση που το βαρεθήκαμε (χα.. λέμε τώρα), ή για να αξιοποιήσουμε αυτό που περίσσεψε.

Πριν λίγες μέρες, έλαβα πρόσκληση σε ένα blogging action της WWF Ελλάς. Το θέμα; Γεύσεις και Αρώματα Ελληνικού Καλοκαιριού. Η δράση αυτή αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης πρωτοβουλίας που ονομάζεται «Καλύτερη Ζωή». Τι σημαίνει αυτό; Η οργάνωση έχει δημιουργήσει έναν κόμβο όπου μπορούμε εμείς οι πολίτες να ενημερωνόμαστε και να κινητοποιούμαστε όσο αφορά σε καθημερινά θέματα που μας απασχολούν. Εκεί βρίσκουμε πληροφορίες αλλά και ουσιαστικές προτάσεις για το πως μπορούμε να συμμετάσχουμε σε μικρές ή μεγάλες πράξεις συνεργασίας και αλληλεγγύης. Η δράση Καλύτερη Ζωή αναπτύσσεται γύρω από τέσσερις θεματικές ενότητες α) διατροφή, β) ζωή στην πόλη, γ) κατανάλωση, δ) ενέργεια. Επισκεφθείτε την εδώ να μάθετε περισσότερα.

Καλύτερη Ζωή λοιπόν, και Καλύτερη Διατροφή. Ελληνικό καλοκαίρι. Γεύσεις και αρώματα. Από που να ξεκινήσει κανείς! Οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό; Θάλασσα, τζιτζίκια, ντομάτες, καρπούζι, μπαλκόνι, μπύρα, λαδερά, χταπόδι, γιαρμάς. Και ακόμα τόσες. Αυτόματα το μυαλό μου γυρνάει πίσω, στα χρόνια που το καλοκαίρι σήμαινε ελευθερία˙ από το σχολείο, από τα βαριά ρούχα, από την πόλη. Το καλοκαίρι άλλωστε ανήκει στα παιδιά. Γυρνάει πίσω στα απογεύματα, που επιτέλους πήγαινε έξι η ώρα και άνοιγε η πόρτα για να βγούμε στους δρόμους της γειτονιάς, με φωνές, γέλια, πειράγματα, τσακωμούς. Γυρνάει στα λαστιχένια καρεκλάκια του θερινού σινεμά, με την πορτοκαλάδα στο ένα χέρι και το σουβλάκι στο άλλο. Και φυσικά στις διακοπές κοντά στη θάλασσα, από το πρωί μέχρι το βράδυ με το μαγιό στην παραλία, με το καρπούζι να κάνει το λουτρό του στο κρύο νερό μέχρι να έρθει η ώρα που θα το έσφαζε η μαμά και θα μας έδινε την τεράστια φέτα να την καταβροχθίσουμε. Ζουμιά και κουκούτσια παντού, και όσο πιο πολύ κολλούσαμε τόσο πιο πολύ ευχαριστιόμασταν την επόμενη βουτιά.

Το καρπούζι βέβαια ερχόταν μετά το μεσημεριανό. Όλη μέρα στη θάλασσα για μας ήταν ακριβώς αυτό. Από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα, δεν χάναμε λεπτό μακριά απ’ την ακρογιαλιά. Οι πιο ευφάνταστες εξορμήσεις με φιλικές μας οικογένειες, ήταν όταν ξεκινούσαμε το πρωί με ένα ταψί φαγητό, και πριν την παραλία κάναμε μια στάση στο φούρνο να το αφήσουμε. Το μεσημέρι πεταγόταν η μαμά να το φέρει, και ορμούσαμε με λύσσα στο περιεχόμενο, πότε γεμιστά, πότε μπιφτέκια με πατάτες, πότε το αγαπημένο μου μπριάμ. Ούτε πιάτα, πολλές φορές ούτε καν πιρούνια… με χεράκια και μουτράκια λαδωμένα, ξεπλενόμασταν στην ακροθαλασσιά. Αυτό ήταν το καλύτερο μπριάμ του κόσμου.

Συνταγή για μπριάμ πιθανό να μη χρειάζεστε. Όλοι έχουμε τον τρόπο μας να το φτιάχνουμε. Εγώ θα μοιραστώ τον πιο απλό, και μαζί δυο τρόπους λίγο διαφορετικούς για να το απολαύσουμε είτε μόλις ψηθεί, είτε την επόμενη μέρα. Γιατί εννοείται πως δεν πετάμε ούτε μια κουταλίτσα.