Ριζότο με Γλυκοπατάτα και Κατσικίσιο Τυρί

Δυνατός και λίγο διαφορετικός συνδυασμός γεύσεων σε ένα κατά τα άλλα κλασικό πιάτο. Αγαπημένο ριζότο με γλυκοπατάτα, λάιμ, μπούκοβο και κατσικίσιο τυρί.

Το ριζότο είναι από αυτά τα παρεξηγημένα πιάτα, που έχουν τη φήμη του δύσκολου. Σαν το αυγολέμονο και τη μπεσαμέλ. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι θέμα δυσκολίας. Είναι θέμα του πόσο καλά ξέρουμε να ακολουθούμε οδηγίες, και πιο πολύ ακόμα, θέμα υπομονής. Όλοι μπορούν να πετύχουν και το αυγολέμονο και το ριζότο και τη μπεσαμέλ, αρκεί να μη βιαστούν. Αν με δείτε να αυγοκόβω φαγητό μπορεί και να βάλετε τα γέλια. Ξεκινάω με κουταλιές της σούπας, μια μια, μετά πιάνω τη σέσουλα και αυξάνω τις ποσότητες σιγά σιγά, μέχρι σχεδόν όλη η σάλτσα/σούπα/ό,τι φτιάχνω, να έχει μεταφερθεί στο μπολ με τα αυγά. Μόνο τότε θα τα ρίξω στην κατσαρόλα. Ε, έτσι δε πρόκειται να κόψει ποτέ. Αλλά θέλει υπομονή.

Έτσι λοιπόν και το ριζότο. Το παίρνεις απόφαση, στέκεσαι μπροστά στο μάτι της κουζίνας, οπλίζεσαι με το κατσαρολάκι του ζωμού δίπλα, τη σέσουλα, την κουτάλα, και φυσικά το μεγάλο τηγάνι με το ρύζι. Τα τοποθετείς όπως βολεύει, ανάλογα με ποιο χέρι ανακατεύεις, και ξεκινάς. Δεν κάνεις άλλες τριάντα δουλειές μαζί. Εκτός αν έχεις φτιάξει τριάντα φορές ριζότο και ξέρεις ότι το έχεις. Αφοσιώνεσαι σε αυτό. Στρώνεις τραπέζι από πριν, κόβεις σαλάτα από πριν, κάνεις τελοσπάντων ό,τι είναι να κάνεις, και αφήνεις ελάχιστες δουλειές για μετά. Το ριζότο θέλει άμεσο σερβίρισμα, εκτός από λίγα λεπτά ξεκούρασης (του ριζότο, όχι δικής σου!). Και ξεκινάς, παίρνοντας αυτή την ευκαιρία να διαλογιστείς, ή να σκεφτείς τις διακοπές που είναι κοντά. Οι μηχανικές κινήσεις επιτρέπουν την ονειροπόληση! Και όπως είπε η Nigella “I find risotto immensely comforting to make: in times of strain, mindless repetitive activity – in this case, 20 minutes of stirring – can really help” («Βρίσκω την προετοιμασία του ριζότο πολύ ανακουφιστική: σε περιόδους πίεσης, η ασυλλόγιστη επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα – σε αυτή την περίπτωση το εικοσάλεπτο ανακάτεμα – βοηθάει πολύ»).